„Publikacje” - ponad sto artykułów w ciagu dwóch lat.

Zachęcamy do zapoznania się z tekstami adwokatów Wojciecha Marchwickiego i Marka Niedużaka: „Czy przy okazji świadczenia pomocy prawnej adwokat może powoływać się na informacje nieprawdziwe? Kilka uwag na tle zasad etyki adwokackiej oraz orzecznictwa sądowego” (Palestra 7-8/2011), „Glosą do postanowienia Sądu Najwyższego z 4 listopada 2011r., SDI /2/11” autorstwa adwokata Karola Pachnika (Palestra 11-12/2013) oraz dwoma opracowaniami: dr hab. Katarzyny Dudki: "Odpowiedzialność dyscyplinarna w prawniczych zawodach zaufania publicznego - analiza orzecznictwa kar dyscyplinarnych" (Instytut Wymiaru Sprawiedliwości Warszawa 2013) oraz Andrzej Krasnowolskiego: „Zawody zaufania publicznego, zawody regulowane oraz wolne zawody. Geneza, funkcjonowanie i aktualne problemy” (Kancelaria Senatu. Biuro Analiz i Dokumentacji, Listopad 2013).

Jednocześnie z przyjemnością informujemy, że po dwóch latach od uruchomienia serwisu internetowego WSDA, zawartość działu „Publikacje” to od dnia dzisiejszego już ponad sto tekstów poświęconych zagadnieniom etyki zawodowej i odpowiedzialności dyscyplinarnej. Dział ten odnotował do dnia dzisiejszego 7690 odwiedzin czytelników.   

Sądownictwo dyscyplinarne adwokatury w ujęciu statystycznym (1 października 2013 - 31 maja 2016r.)

Przedstawiamy informacje statystyczne o pracy sądów dyscyplinarnych izb adwokackich oraz Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury w mijającej kadencji organów adwokatury oraz izb adwokackich. Przedstawione informacje pochodzą ze sprawozdania, które przedstawione zostanie delegatom na Krajowy Zjazd Adwokatury w Krakowie w dniach 25-27 listopada 2016r.

We wskazanym czasie do sadów dyscyplinarnych izb adwokackich wpłynęło 831 spraw (łącznie z pozostałymi z poprzedniego okresu 918 spraw). Wśród nich:

• wnioski o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego – 806;
• wnioski o tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych – 24;
• wniosek o wznowienie postępowania – 1.

Sądy dyscyplinarne izb adwokackich w okresie tym wydały 459 orzeczeń/postanowień prawomocnych i 203 orzeczenia/postanowienia nieprawomocne, w tym:

• umorzono postępowanie - 80 prawomocnych/22 nieprawomocne;
• uniewinniono obwinionego – 45/26;
• wymierzono karę upomnienia – 119/33;
• wymierzono karę nagany - 132/50;
• wymierzono karę pieniężną - 72/49;
• wymierzono karę zawieszenia w czynnościach zawodowych – 27/30;
• wymierzono karę wydalenia z adwokatury – 14/6;
• orzeczono zakaz patronatu – 45/33;
• załatwiono w inny sposób (zwrot do dochodzenia dyscyplinarnego, rozstrzygnięcia w przedmiocie tymczasowego zawieszenia, oddalenie wniosku o wznowienie postępowania, zawieszenie postępowania, połączenie do wspólnego rozpoznania) – 66;
• pozostało do rozpoznania – 190.

We wskazanym wyżej okresie do Wyższego Sadu Dyscyplinarnego Adwokatury wpłynęło 415 spraw (łącznie z pozostałymi z poprzedniego okresu 459 spraw). Na 63 sesjach WSDA rozpoznano 385 spraw, wydając 204 orzeczenia i 181 postanowień.

Rozpoznając środki odwoławcze od orzeczeń i postanowień wydanych przez sądy dyscyplinarne izb adwokackich Wyższy Sad Dyscyplinarny Adwokatury:

• zmienił orzeczenie – 30; w tym: uniewinnił obwinionego – 7; złagodził karę dyscyplinarną –11; orzekł surowszą karę dyscyplinarną – 12;
• utrzymał w mocy orzeczenie/postanowienie – 112;
• uchylił orzeczenie/postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania – 68;
• w części utrzymał orzeczenie/postanowienie w mocy, w części uchylił do ponownego rozpoznania – 6;
• umorzył postępowanie – 21;
• w części utrzymał w mocy orzeczenie/postanowienie, w części umorzył – 3;
• uznał za zasadne tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych – 18;
• uchylił tymczasowe zawieszenie w czynnościach zawodowych – 3;
• pozostawił bez rozpoznania wniosek o uchylenie tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych – 1;
• wyznaczył inny sąd dyscyplinarny do rozpoznania sprawy – 13;
• nie uwzględnił wniosku o wyznaczenie innego sądu dyscyplinarnego do rozpoznania sprawy – 12;
• utrzymał w mocy zarządzenie prezesa SD/prezesa WSDA – 16;
• uchylił zarządzenie Prezesa SD – 7;
• pozostawił środek odwoławczy bez rozpoznania – 9;
• nie uwzględnił wniosku o wznowienie postępowania – 2;
• pozostawił bez rozpoznania wniosek o wznowienie postępowania – 3;

W sprawach, w których WSDA orzekał kary dyscyplinarne: orzekł wydalenie z adwokatury - 10; orzekł karę zawieszenia w czynnościach zawodowych – 18; orzekł karę pieniężną – 23; orzekł karę nagany – 37; orzekł karę upomnienia – 26, w tym: w dwóch sprawach orzekł karę nagany obok kary pieniężnej, w jednej sprawie orzekł kare nagany obok kary zawieszenia w czynnościach.

WSDA jako sąd I instancji orzekał w sprawach członków okręgowych rad adwokackich i Naczelnej Rady Adwokackiej w 19 sprawach, z czego:

• utrzymał w mocy postanowienie rzecznika dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania – 12;
• uchylił postanowienie rzecznika dyscyplinarnego o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania – 4;
• umorzył postępowanie - 2 (przedawnienia karalności, przypadek mniejszej wagi);
• ukarał obwinionego karą nagany – 1.

WSDA pozostawił bez rozpoznania 27 zażaleń na postanowienia sądów dyscyplinarnych izb adwokackich utrzymujące w mocy postanowienia rzeczników dyscyplinarnych o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania dyscyplinarnego. Rozpoznając w innych składach 12 zażaleń na swoje postanowienia, Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymał je w mocy.

We wskazanym okresie rozpoznawanych było łącznie 49 kasacji od orzeczeń WSDA (wpłynęło 47, z okresu poprzedniego 2). Sad Najwyższy oddalił 23 kasacje, uwzględnił kasacje, uchylił orzeczenie WSDA i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania w 6 przypadkach, zmienił orzeczenie WSDA i uniewinnił obwinionego w 2 przypadkach, umorzył postępowanie w 1 przypadku oraz pozostawił kasację bez rozpoznania w 1 przypadku. Prezes WSDA odmówił przyjęcia kasacji w 13 przypadkach, w 8 z nich złożone zostało zażalenie do Sądu Najwyższego, który we wszystkich tych sprawach utrzymał w mocy zaskarżone zarządzenia. Nierozpoznanie z powyższego okresu pozostały 4 kasacje.

W październikowej "Palestrze".

Zachęcamy do zapoznania się z artykułami: Magdaleny Matusiak-Frącczak „Tajemnica adwokacka a obowiązki nałożone na adwokatów w związku z walką z finansowaniem terroryzmu”; Moniki Strus-Wołos „Glosa do orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z 28 listopada 2015r., WSD 115/15 (pactum de quota litis)”; Łukasza Chojniaka „Realizacja zasady trafnej reakcji dyscyplinarnej w postępowaniu dyscyplinarnym adwokatów - wybrane problemy”. Teksty te opublikowane zostaną w najbliższym, październikowym numerze „Palestry" 10/2016. Prezentujemy je w dziale "Publikacje" z wyprzedzeniem, dzięki uprzejmości redakcji.

Odpowiedzialność adwokata wobec osób trzecich i pactum de quota litis w ujęciu prawnoporównawczym.

Przedstawiamy teksty poświęcone odpowiedzialności cywilnej adwokata wobec osób innych niż mocodawca oraz międzynarodowemu kontekstowi porównawczemu instytucji pactum de quota litis.

Tomasz Targosz, Odpowiedzialność adwokata wobec osób trzecich. Zagadnienia prawnoporównawcze, Palestra 11-12/2004: „Spośród wszystkich wolnych zawodów zawód adwokata stwarza, jak się wydaje, najsilniejszą relację z klientem. Zarówno z zapisów ustawy o adwokaturze, jak również z zasad etyki adwokackiej jednoznacznie wynika, iż do podstawowych zadań i obowiązków adwokata należy troska o interes klienta. Ten właśnie interes leży u podstaw samej istoty czynności zawodowych adwokata, co uwidocznia się szczególnie wyraźnie w sferze procesowej, kiedy to adwokat zobowiązany jest uczynić w granicach obowiązującego prawa wszystko, by uzyskać rozstrzygnięcie korzystne dla reprezentowanej przez niego strony, niezależnie od interesów podmiotów trzecich, nie mówiąc już zupełnie o stronie przeciwnej. Dlatego na pierwszy rzut oka temat niniejszego artykułu wydawać się może nieco dziwny, a na odpowiedź na pytanie, czy adwokat ponosić może odpowiedzialność cywilną (bo tylko o takiej będzie tu mowa) wobec osób innych niż mocodawca, nasuwa się wręcz sama odpowiedź przecząca. Jednak sprawa nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać, a świadomość tego stanu rzeczy przydać się może zwłaszcza w obrocie z elementem zagranicznym, tj. wtedy, gdy wśród zainteresowanych osób znajdą się obywatele państw Europy Zachodniej lub USA. Obowiązujące tam standardy skłaniać je mogą bowiem do oczekiwania podobnego poziomu ochrony w prawie polskim i, co ciekawe, mogą w tym zakresie znaleźć oparcie w obowiązującym w Polsce ustawodawstwie”.

Ondrej Dostal, Pactum de quota litis jako sposób wynagradzania czeskiego adwokata (argumenty za i przeciw w międzynarodowym kontekście porównawczym), Palestra 9-10/2005: „Przepisy regulujące funkcjonowanie naszego zawodu zasadnie stanowią, iż niedopuszczalne jest, by adwokat brał na siebie ryzyko przegranej i świadczył pomoc prawną w oparciu o zobowiązanie klienta do zapłacenia mu ułamkowej części wygranej – lub raczej ograniczają taką możliwość do sytuacji najzupełniej wyjątkowych. W wielu krajach europejskich taki sposób ustalania wynagrodzenia adwokata jest zakazany całkowicie, wyklucza go również wzorcowy kodeks etyczny adwokatur europejskich. Jednakże w niektórych zagranicznych systemach prawnych, zwłaszcza w USA, taka metoda ustalania wynagrodzenia jest powszechnie stosowana. Celem niniejszego artykułu jest dokonanie porównania tych rozbieżnych rozwiązań finansowania ochrony praw obywateli i przedstawienie argumentów za, ale i przeciw zmianom obecnie obowiązujących zasad”.

Artykuły udostępnione zostały w dziale „Publikacje”.